Is het een goed teken wanneer je het ‘druk’ hebt? Je komt iemand tegen, en vraagt hoe het met hem gaat, en hij zegt: ‘druk, druk, druk’. Moet je dan blij voor hem zijn? Of het juist betreuren?
Ik heb het altijd een dubieuze kwestie gevonden. Okay, als het ‘moet’, dan is het niet anders. Maar als het ook anders kan, is het dan zo gunstig om het alsmaar ‘druk’ te hebben?
Vooral als iemand er ook nog trots op is druk te zijn, heb ik er moeite mee om hem (of haar) ermee te feliciteren. Met wat eigenlijk?
Kierkegaard is er duidelijk in (1). Hij ziet druk-zijn als de grootste bron van ongeluk.
Citaatje: ‘Of all ridiculous things the most ridiculous seems to me, to be busy — to be a man who is brisk about his food and his work.’
Reden? Escapisme. Weglopen van jezelf. Weglopen van je eigen leven.
‘The unhappy person is one who has his ideal, the content of his life, the fullness of his consciousness, the essence of his being, in some manner outside of himself. The unhappy man is always absent from himself, never present to himself. But one can be absent, obviously, either in the past or in the future. This adequately circumscribes the entire territory of the unhappy consciousness.’
Met als belangrijkste ontsnappingsroutes: hoop en herinnering.
Wat is (minimaal) nodig om wel gelukkig te leven, volgens Kierkegaard? ‘It is only the person who is present to himself that is happy.’ En kan dat als je alsmaar druk bent?
Anyway, als je druk-zijn als een keuze beschouwt, waar kies je dan voor? Waartoe besluit je, wanneer je besluit om druk te zijn? En als je die vraag hebt beantwoord, wil je dan nog steeds druk zijn?
Noot:
.1) Kierkegaard on our greatest source of unhappiness
Geen opmerkingen:
Een reactie posten