Amor fati in tijden van corona en klimaatverandering: kan dat?

Vanavond is de eerste bijeenkomst van de cursus ‘Amor fati: liefde voor het lot’. Ik heb de cursus al vaker gegeven. (Voor het eerst in 2012, en ook later, o.a. in 2018.) De inzet van de cursus zal nu heel anders dan eerder. 

 

Eerder sprak het thema mij enorm aan. Het biedt zicht op voluit thuis geraken in de wereld, actief, betrokken en creatief, en om daarbij te vertrekken vanuit een ‘diepe’ levensaanvaarding. Niet bij voorbaat oordelen of veroordelen, noch het leven afmeten aan een vooropgezet plan of schema. Leven is veranderen, is worden. Dat kan alle kanten op, maar zeker ook de positieve. 

 

Door de coronacrisis is dat anders geworden. Of minstens: de kwestie stelt zich anders. Leven en wereld zijn – voor mij – fors complexer geworden, met vragen die het niet gemakkelijk maken om uit te gaan van acceptatie, als basis. 

 

Hoe ga ik om met reacties op de coronamaatregelen die ik echt niet begrijp en die ik vaak ook kwalijk vind? Te meer, daar deze reacties tot gevolg hadden – en hebben – dat de crisis onnodig lang voortduurt, inclusief zieken, doden en overbelasting van zorgpersoneel, en dat wereldwijd. Hoe dan ‘amor fati’ te betrachten? 

 

En behalve de coronacrisis is er de klimaatverandering, plus daarmee gelinkte crises en conflicten, en dat in toenemende mate. Hoe wij mensen bezig zijn – en blijven – zal ertoe leiden dat de wereld er over 50 à 100 jaar onherkenbaar anders uit zal zien, en niet ten positieve. Hoe dan ‘het lot liefhebben’? 

 

Ben benieuwd wat de cursus mij zal brengen in vergelijking met eerdere keren dat ik hem gaf. Mijn uitgangspunt is dat er alleen sprake is van filosofie (opgevat als wijsbegeerte) wanneer je jezelf op het spel zet. En dat geldt ook voor de docent. We zullen zien!